Το αναφαίρετο δικαίωμα επικοινωνίας με το τέκνο παραβιάζεται ασύστολα σε περίπτωση φυλάκισης του πατέρα. Στερείται τότε ο πατέρας – του στερούν δηλαδή – το δικαίωμα να βλέπει το παιδί του στους ειδικούς για το σκοπό αυτό χώρους των καταστημάτων κράτησης. Η μητέρα – σύζυγος, άλλοτε πιστεύοντας ότι έτσι ωφελεί ψυχικά το παιδί της και άλλοτε κινούμενη από εκδικητική διάθεση διακόπτει κάθε σχέση του με τον κρατούμενο πατέρα.
Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις που ο πατέρας έχει καταδικαστεί για αδίκημα κατά του παιδιού, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η στάση αυτή της μητέρας – συζύγου είναι εγκληματική σε βάρος του παιδιού, αφού σβήνει αυθαίρετα την παρουσία του πατέρα και το ηθικό στήριγμα που εκείνος εκπροσωπεί. Συχνά ο δεσμός αυτός διακόπτεται ακόμη και πριν από τη φυλάκιση του πατέρα, με μόνη την απαγγελία κατηγορίας εις βάρος του. Προκρίνει δηλαδή η σύζυγος το όνειδος που θα βαρύνει το τέκνο από την κοινωνική απήχηση της κατηγορίας και το απομακρύνει από τον πατέρα. Η απομάκρυνση αυτή συνοδεύεται από ψεύδη, όπως ότι ο πατέρας μετανάστευσε, πέθανε, ή ζει κάπου μακριά τους.
Ξεχνούν φαίνεται τις υποδείξεις ψυχολόγων και ψυχιάτρων που ακόμη και σε περιπτώσεις δολοφονίας της μητέρας από τον πατέρα, υποστηρίζουν την επικοινωνία του τέκνου με τον πατέρα, διότι το παιδί έχει σαφή ανάγκη από ένα σημείο αναφοράς, ένα στήριγμα, που ούτως ή άλλως θα το αναζητήσει και θα το βρει στην απομεμακρυσμένη μορφή του κατάδικου πατέρα του.
Τα δικαστήρια συχνά δικαιώνουν τον πατέρα, σε άλλες όμως περιπτώσεις διστάζουν και επικαλούνται ψυχικό τραυματισμό του τέκνου, χωρίς όμως επαρκή αιτιολογία.
Το συμπέρασμα ίσως είναι να ακολουθούν τα δικαστήρια τις γνώμες των ειδικών χωρίς επηρεασμούς από την έννοια «κατάδικος» ούτε από τα χαρακτηριστικά του εγκλήματος που διέπραξε, αφού η συναισθηματική σχέση πατέρα – παιδιού είναι έτσι δομημένη από τη δημιουργία του κόσμου ώστε να παραμείνει διαρκής, ισχυρή και αλώβητη στις επιδράσεις των πρόσκαιρων γεγονότων της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου